Een bezienswaardigheid bij een bezienswaardigheid

Hallo lieve schatjes van me! Hoogtijd om weer een nieuwe blog te schrijven dacht ik gisteren. Helaas dacht ik meteen daar achteraan, wat moet ik in hemelsnaam schrijven. Aangezien m'n laatste blog al weer 3/4 weken geleden heb ik zoveel indrukken op gedaan dat het schrijven van een blog met een beetje logica erin vrij lastig wordt. Maar omdat ik jullie graag op de hoogte stel van mijn ervaringen lig ik nu bij het zwembad in 27 graden in een luxe hotel op bali(nee is inderdaad niet vervelend) m'n hersenen te kraken om jullie een interessant verhaal te vertellen! Dus zoals gewoonlijk begin ik weer daar waar ik de vorige keer geëindigd ben. Omdat ik niet meer precies weet wanneer ik wat heb gedaan en m'n dagboekje niet bij de hand heb zal deze blog niet in chronologische volgorde plaatsvinden maar ik ga er vanuit dat de toffe lezers van mijn blog daar geen problemen mee hebben:D Maar laat ik beginnen bij nieuw zeeland. Na mijn te gekke ter land, ter zee en in de lucht ervaring hebben Chantal en ik een paar chille dagen gehad met weinig activiteit en hebben we ons inmiddels verplaatst van het zuidereiland naar het noordereiland. Op het noordereiland begonnen we met een bezoekje aan lake taupo om vervolgens weer drie dagen te wachten in verband met het weer om de tongariro crossing te kunnen doen. Omdat het weer dus slecht was en er weinig te doen was (behalve een honing en bijenfabriek te bezoeken wat we dan ook maar gedaan hebben) hebben we ons tweede stamcafé in een niet al te lange tijd gemaakt. Wat hebben ze toch een geluk met ons in nieuw zeeland. Na 3 dagen konden we eindelijk afscheid nemen van dit cafe en was het tijd voor de tongariro crossing. Voor degene die niet weten wat dit is, dit is een 19,4 km lange trekking door vulkanisch gebied. Dit houdt dus in dat je wandelt over, langs en door hoge rotsen, gigantische lava heuvels en bergen en als klap op de vuurpijl een berg over moet door middel van het beklimmen van de devil staircase. En ja, duivels was hij. Hiernaast vroor het ook nog en was het dus midden in de zomer tijd voor handschoenen, een muts, 6 lagen bovenkleding en 2 lagen onderkleding(en nee hiermee bedoel ik geen ondergoed maar gewoon een legging en een broek!). Maar dit alles gezegd te hebben, wat was het fantastisch! Tijdens vrijwel de hele wandeling waren de uitzichten prachtig met als hoogtepunt de blue lakes (zwavelmeren) en de rode krater. Na 8,5 uur gewandeld te hebben waren we ondanks de uitzichten wel even zat van het wandelen en zijn we meteen naar de wandeling naar rotorua gereden waar de volgende tours alweer op ons stonden te wachten. Meteen de ochtend na de wandeling was het tijd voor white water raften. Super leuk om te doen en knap genoeg zijn zowel Chantal en ik beide niet eens (per ongeluk) uit de boot gevallen(zelfs niet tijdens het raften vanaf een 7 meter waterval). Wel expres natuurlijk om toch een beetje nat te worden en hangend aan de raft de rivier af te gaan. Eenmaal terug van het raften en gedoucht te hebben was het daarna al heel snel tijd voor onze volgende excursie. Tamaki Maori village. Na een half uur rondgereden te hebben met onze camper in de stad omdat onze accu leeg was(nee vraag inderdaad maar niks) werden we opgehaald en naar de village gebracht. Hier kregen we Maori gebruiken en rituelen van vroeger en nu te zien en kregen we een maaltijd uit de hangi(ondergronds koken) wat typisch is voor de Maori. De volgende ochtend was het tijd om naar waitomo te rijden aangezien we daar ook meteen weer een excursie hadden, tuben door waitomo glowworm caves. In het donker met niks anders dan een hoofdlamp en een tube zijn we de complete grot doorgegaan met regelmatig een heel mooi uitzicht op de glowworms. Heel mooi om te zien! Hierna hebben we een rondje gemaakt langs coromandel peninsula. Hier was mooie natuur te zien en konden we onder andere zelf een hot water pool graven op hot water beach(wij hebben natuurlijk niet zelf gegraven maar die van iemand anders overgenomen maar dat snappen jullie natuurlijk wel). Hierna hebben we een boottocht op een zeilschip bij de bay of Islands gemaakt waarbij we ongeveer gedwongen werden om ongeveer een half uur voorop de mast van het schip te gaan zitten (lekker comfortabel) en ik het schip een half uur moest besturen. Maar al met al was het een mooie tocht:D na al deze tours en excursies werd het tijd om nog twee nachtjes te ontspannen in Auckland en daarna afscheid van tallie te nemen:( want 5 februari was het tijd om naar hong kong te vliegen om 6 februari naar Jakarta te vliegen waar ik m'n ouders zou ontmoeten! Na 50 taxichauffeurs van me afgewimpeld te hebben was het dan eindelijk zover. Na drie maandjes zag ik ze dan eindelijk weer. Na allemaal bijgekomen te zijn van de twee vluchten was het tijd voor de laatste vlucht naar yogjakarta en het begin van onze drie weken door Indonesië samen. Voordat ik jullie ga vertellen wat we hier allemaal gedaan hebben moet ik jullie toch eerst even wat andere dingen vertellen. De term 'twee werelden' hoor je wel regelmatig. Voor deze reis heb ik het nog nooit meegemaakt maar ik moet toch echt zeggen dat die dagen hier zeker wel aangebroken zijn. Ten eerste het ontzag wat de Indonesiërs voor westerlingen lijken te hebben. Hier noemen ze het respect maar mijn idee van respect is dat iedereen gelijk is en iedereen elkaar op dezelfde manier behandeld. Een woord wat laatst viel in 1 van mijn whats app gesprekken(ja zeker, ook dat doe ik terwijl ik aan de andere kan van de wereld zit!) was slavernij. Het klinkt misschien erg maar als je niet beter zou weten zou je zeggen dat de manier waarop ze zich hier naar westerlingen gedragen bijna een soort slavernij is. Het woord sir en madam zijn woorden die ik van m'n leven nog niet zo vaak gehoord heb als hier, het zeggen van excuse me(wat hier klinkt als een fluisterende 'skuus mi') bij alles wat obers serveren of afhalen en als klap op de vuurpijl het samenvoegen van de handen voor de borst en hun hoofd buigen. Dit zijn dingen die mij zenuwachtig maken en dingen die ik niet ken. Maar goed, respect zeggen ze. Iets wat in dezelfde lijn ligt en me nog zenuwachtiger maakt is het foto's maken van ons. De eerste keer dat dit gebeurde was bij de prambanan tempel in yogjakarta. Terwijl wij hier waren werd deze tempel ook bezocht door zo'n 10/20 schoolklassen en veel gezinnen. Ik denk dat we wel 50 keer op de foto zijn geweest met zowel de gezinnen als de schoolkinderen die je dan daarna allemaal de hand willen schudden, je hand kussen of je hand naar hun voorhoofd brengen(ook weet respect). Een bezienswaardigheid bij een bezienswaardigheid zoals m'n vader zei. Het respect wat ze voor ons hebben, hebben ze daarentegen niet voor dieren. Veel van jullie weten wel dat ik een dierenliefhebber ben en het voor mij daarom schrijnend is om katten met afgeknipte staarten te zien, zieke kittens in kleine hokjes te zien en opgesloten en aangelijnde wilde dieren(o.a. aapjes en eekhoorns) te zien. Het liefst laat ik ze allemaal vrij en breng ik ze naar de dierenarts. Maar ja, wie ben ik. Blijkbaar is het hier normaal want katten met normale staarten vind je hier niet. Maar goed, dit allemaal gezegd hebbende zal ik vertellen wat we allemaal gedaan hebben. Bezoeken van prambanan tempel en doen van culinaire tour in yogjakarta(mooi en over het algemeen wel lekker), zonsopkomst bij borobodur tempel(heel mooi!), wandeling door bergen en plantages in ceto(glad maar leuk), wandeling door dorpjes en langs plantages in sukuh(mooi en interessant om de Indonesische gewoontes te zien), vogeltjesmarkt in malang(onverzorgde dieren) en zonsopkomst bij de bromo vulkaan(helaas geen mooie zonsopkomst maar wel mooi uitzicht op de vulkaan en omliggende bergen). Inmiddels hebben we de overtocht van Java naar Bali gemaakt en krijgen we een iets rustiger programma en kunnen we ook genieten aan het zwembad! Lekker! Nou ja ik geloof dat ik wel weer genoeg heb verteld en dat jullie genoeg te lezen heb. Ik zal snel weer iets van me laten horen! Sneller dan deze keer in ieder geval!

Liefs